§13 Rozwój polityczny świata słowiańskiego w Średniowieczu, 10 klasa

Słowianie – gałąź ludów indoeuropejskich posługujących się językami słowiańskimi. Zamieszkują Europę wschodnią, środkową i południową oraz pas północnej Azji – od Uralu po Ocean Spokojny. Stanowią najliczniejszą grupę ludności indoeuropejskiej w Europie.

Powieść minionych lat – staroruski latopis, opisujący dzieje państwa ruskiego od czasów najdawniejszych (przybycie Ruryka do Nowogrodu Wielkiego) do początku XII wieku, podstawowe źródło do poznania historii wczesnej Rusi Kijowskiej. Powstanie tekstu latopisu datuje się na 1113 rok. Najstarszy zachowany odpis pochodzi z 1377 roku.

Państwo Samona – najstarsze znane państwo zachodniosłowiańskie, którego dokładne lata istnienia nie zostały potwierdzone. Przyjmuje się, iż organizm ten funkcjonował w latach 623–660, 623–658 lub 626–661, obejmując tereny przyszłych Czech, Moraw, Dolnej Austrii, Styrii, Karyntii i Karnioli, a także część zachodnich Węgier, zachodniej i środkowej Słowacji oraz części Polski i Łużyc.

Siedem Rodów – plemię lub związek plemion słowiańskich zamieszkujących od VII wieku tereny na południe od dolnego Dunaju, na obszarze od rzeki Jantry do Morza Czarnego.

Historia pierwszego państwa bułgarskiego, istniejącego w latach 681–1018 na Półwyspie Bałkańskim, mającego stolicę najpierw w Plisce, a następnie w Presławiu. W okresie swego największego rozwoju terytorialnego na początku IX wieku zajmowało powierzchnię ok. 750 000 km² i obejmowało w całości tereny dzisiejszej Bułgarii, a częściowo również: Albanii, Czarnogóry, Grecji, Macedonii Północnej, Rumunii, Serbii, Turcji, Ukrainy i Węgier.

    Powstało w wyniku najazdu Bułgarów pod wodzą Asparucha na tereny położone na południe od dolnego Dunaju (Mezja), zamieszkiwane przez słowiańskich Sklawinów i Antów. W historii pierwszego państwa bułgarskiego można wyróżnić cztery podstawowe okresy: początki, związane z organizacją podbitych terenów w VII–VIII wieku, rozwój Imperium Bułgarskiego za czasów Kruma i jego następców, apogeum potęgi imperium po przyjęciu chrześcijaństwa w 866 r. oraz stopniowy upadek po śmierci Symeona I. Przez większość okresu swego istnienia państwo to prowadziło wojny z Cesarstwem Bizantyjskim. W 1018 r. zostało podbite przez Bizancjum.

    Pierwsi władcy bułgarscy nosili tytuł chana. W 913 r. Symeon I przyjął godność cara, zapoczątkowując tym samym istnienie pierwszego carstwa bułgarskiego.